کتاب پوشش لباس بر روی اندام ــ چگونه پوشش‌ها، پارچه‌ها و چین‌ها را طراحی کنیم اثر جیووانی سیواردی انتشارات برگ نگار

توضیحات

هر هنرمند برای به تصویرکشیدن پوشش‌ها، چین‌ها و پارچه‌ها، رویکرد خاص خود را دارد. این موضوع بستگی دارد به حساسیت‌های فرهنگی، باورهای مذهبی و اجتماعی، تفکرات فلسفی و مفاهیم علمی مرتبط با دوره‌ای که هنرمند در آن زندگی می‌کند. این بخش‌ها در کنار هم سبک هنرمند را می‌سازند. در طراحی اشخاص، منظور از پوشش، هم‌نشینی (تعمدی یا اتفاقی) پارچه و چین است که لباس شخص را شکل می‌دهند و طبیعتاً متأثر از موقعیت و حرکت بدن است. واژۀ «پوشش» و «لباس» در طراحی تقریباً هم‌معنی هستند و می‌توانند به‌جای هم استفاده شوند هرچند پوشش بیشتر برای اثاثیه کاربرد دارد (پوشش روی دیوار یا مبلمان) که از پارچه استفاده می‌کنند (پارچۀ واقعی یا در فرم نقاشی دیواری یا نقش‌برجسته) که از شکل‌های یال و گیره، روی پرده می‌افتند. تاریخ لباس و پوشش، شاخه‌ای از تاریخ است که از نگاه وسیع‌تر می‌توان همانند باستان‌شناسی یا تاریخ هنر به آن نگریست و از همان روش پژوهش نیز می‌توان در آن استفاده کرد. در تفسیر هنر تمدن‌های مختلف، مطالعۀ پوشش با بررسی تصاویر شخصیت‌های تاریخی، مذهبی و اساطیری که گاهی به شکل نمادین برهنه هستند انجام می‌شود. علاوه بر این، پوشش کانال ارتباطی ارزش‌های زیبایی‌شناسی (نظیر تم‌های زینتی، نمایشی، کارکردی و منزلتی) هستند. رویکردی که هنرمند براساس آن لباس و چین‌های پارچه روی بدن را به تصویر می‌کشد، به نوعی نمایانگر منزلت شخصیت (ثروت، قدرت یا شهوت) است. با نگاه کردن به کارهای فرهنگ‌های هنری مختلف می‌توان روش‌های متعدد تفسیر پوشش و تنوع سبک‌های نمادین در بیان پوشش را درک کرد. به عنوان نمونه، شماتیک ابتدایی و سپس رویکرد طبیعت‌گرایانۀ هنر یونانی یا فشردگی، انتزاع، نماد و رویکرد سنتی که از ویژگی‌های هنر قرون وسطی که بعداً به نظر می‌رسد کاهش پیدا کرد (به‌ویژه هنرهای رومی و گوتیک). از زمان رنسانس که با طراحی پوشش عمیق نمادین (تا آنجا که نظریه‌های زیبایی‌شناسی به همراه نظریه‌های فیگور انسان مطرح شدند) تا دورۀ باروک (که با ویژگی‌هایی نظیر استفاده از زرق و برق و افراط در به رخ کشیدن توانایی‌های تکنیکی طراح شناخته می‌شود) تا متانت نئوکلاسیک یا پوشش‌های مدرن و کارهای آکادمیک قرن نوزدهم، نمونه کارهای متعددی وجود دارد که می‌توان اثر هر دو عامل سبک دورۀ تاریخی و نگاه خاص هنرمند را در آن‌ها تشخیص داد.